Paradise Lost

Paradise Lost zaczęli swoją przygodę w 1988 roku w niezbyt wielkim Halifaksie jako licealiści. Pierwotną inkarnację zespołu stanowili Nick Holmes, Greg Mackintosh, Aaron Aedy, Stephen Edmondson oraz Matt Archer. Ten ostatni zabawił w składzie ledwie parę lat – podobnie jak jego następcy za zestawem perkusyjnym – lecz pozostała czwórka działa razem nieprzerwanie od samego początku. Formacja zaczynała od demówek, które mimo chałupniczego charakteru były zupełnym novum na scenie ekstremalnej. Gdy wszystkie kapele z okolic death metalu gnały przed siebie, Brytyjczycy stawiali na doomowe tąpnięcia podrasowane śmierćmetalową zgnilizną. Dokładnie ten sam kierunek utrzymali na wydanym w 1990 roku debiutanckim „Lost Paradise”. Płyta narobiła szumu w europejskim (i nie tylko) podziemiu, a jako źródło inspiracji cytowali ją choćby Chris Reifert z Autopsy czy Ross Dolan z Immolation. Mimo tego, kwintet nie zasypiał gruszek w popiele i już rok później zaprezentował pod wieloma względami przełomowy „Gothic”. Materiał, przy zachowaniu death-doomowego ponuractwa, eksplorował wątki rocka gotyckiego i post-punku. Okazało się to rewolucją, której wynik to narodziny metalu gotyckiego. Mimo tego, na następnym albumie Paradise Lost wcale nie kontynuowali tej drogi. „Shades of God” z 1992 r. to klasyczny doom metal z rozbudowanymi strukturami i Holmesem odchodzącym od typowego growlu. Płyta zapewniła Anglikom jeszcze większą popularność, ale najlepsze dopiero miało nadejść. „Icon” z 1993 roku – również doomowy, choć z jeszcze wyraźniejszym naddatkiem hard rocka i przebojowości – katapultował piątkę przyjaciół do dużych klubów, hal i… do stałej ramówki MTV! Nie będzie przesadą stwierdzić, że na Starym Kontynencie panowie funkcjonowali jako gwiazdy rocka, a ten status tylko podbił dwa lata młodszy „Draconian Times”. Piąty pełnoprawny krążek grupy, już w pełni ukazujący ich gothmetalowe oblicze, okazał się strzałem w dziesiątkę, rozchodząc się w ok. milionie egzemplarzy. Mimo tego Paradise Lost nie byliby sobą, gdyby nie zagrali słuchaczom na nosie. W 1997 roku wydali „One Second”, a więc zbiór piosenek znacznie mocniej czerpiących z rocka i popu, które w zasadzie stuprocentowo oddaliły ich od metalowego światka. Wydawnictwo, mimo dobrych wyników sprzedażowych, spotkało się z mieszanym przyjęciem, ale prawdziwy wybuch nastąpił niedługo potem. W 1999 r. skład puścił w świat najbardziej kontrowersyjny album, „Host”, a więc rzecz zanurzoną po uszy w synth-popie i darkwavie, gdzie nawet rockowe elementy funkcjonują gdzieś na drugim planie. Kolejne w dyskografii „Believe in Nothing” oraz „Symbol of Life” – wciąż utrzymując eksperymentalną trajektorię – eksponowały większy niż w przypadku dwóch poprzedników nacisk na partie gitar, ale wciąż stały obok metalu. Ostateczny powrót do ciężarów nastąpił w 2005 roku za sprawą „Paradise Lost”. Od tamtej pory zespół znów jest wierny swoim korzeniom, co ujawniło się zwłaszcza za sprawą „The Plague Within”, „Medusy” i „Obsidian”, czyli materiałów łączących ich firmowy gotycko-metalowy styl z okazjonalnymi susami do death-doommetalowych początków. Obecnie Paradise Lost pracują nad nowym krążkiem, pierwszym od czasów wspomnianego „Obsidian” z 2020 roku.