Leprous

Wprawdzie niedawno gościliśmy ich na festiwalu, ale są trzy dobre powody, by znów ich zaprosić: po pierwsze dołączyli do programu w ostatniej chwili i nie wszyscy ich fani zdążyli dojechać do Gdańska, po drugie – dali wtedy fantastyczny koncert. Po trzecie wreszcie, co najważniejsze, Leprous nigdy dość. W szeroko pojmowanym prog metalu ze świecą można dziś szukać artystów o szerszych zainteresowaniach i większej wrażliwości. Zresztą oddajmy głos recenzentowi brytyjskiego magazynu „Prog”, który tak pisał o ostatniej płycie Norwegów, czyli „Aphelion”: „Album dotyka progresji, djentu, popu, funku, trip hopu i elektroniki, ale rezultat jest o wiele większy niż suma jego części. Nikt inny nie brzmi tak jak oni: Leprous wkroczyli na nieznane terytorium, udowadniając przy tym, że są całkowicie nieustraszeni”.

Wprawdzie niedawno gościliśmy ich na festiwalu, ale są trzy dobre powody, by znów ich zaprosić: po pierwsze dołączyli do programu w ostatniej chwili i nie wszyscy ich fani zdążyli dojechać do Gdańska, po drugie – dali wtedy fantastyczny koncert. Po trzecie wreszcie, co najważniejsze, Leprous nigdy dość. W szeroko pojmowanym prog metalu ze świecą można dziś szukać artystów o szerszych zainteresowaniach i większej wrażliwości. Zresztą oddajmy głos recenzentowi brytyjskiego magazynu „Prog”, który tak pisał o ostatniej płycie Norwegów, czyli „Aphelion”: „Album dotyka progresji, djentu, popu, funku, trip hopu i elektroniki, ale rezultat jest o wiele większy niż suma jego części. Nikt inny nie brzmi tak jak oni: Leprous wkroczyli na nieznane terytorium, udowadniając przy tym, że są całkowicie nieustraszeni”.

Historia:

Leprous narodził się w miejscowości Notodden w 2001 roku za sprawą dwójki szkolnych przyjaciół – Einara Solberga oraz Tora Oddmunda Suhrke. W pierwszej połowie lat dwutysięcznych nordyccy progmetalowcy publikowali głównie demówki i zmagali się z ciągłymi zmianami personalnymi wewnątrz kapeli. Przełomowym dla nich okazał się 2009 rok, gdy w już ustabilizowanym składzie nagrali debiutancki album, „Tall Poppy Syndrome”. Materiał zebrał pozytywne noty w progmetalowym światku, a Norwedzy promowali go m.in. supportując Therion podczas ich europejskiej trasy. Od tamtej pory losy zespołu przebiegały bardzo dynamicznie, a fakt, że wszyscy członkowie byli także muzykami koncertowymi Ihsahna tylko im w tym sprzyjał.

Z każdą kolejną płytą formacja rozwijała swoje podejście do metalu progresywnego i zmieniała muzyczne składowe. Kluczowe w tym wypadku okazały się „Coal” wydany w 2013 roku oraz dwa lata młodsze „The Congregation”. Oba albumy pomogły Norwegom przedostać się na duże klubowe sceny, a „Malina”, „Pitfalls” oraz „Aphelion” – coraz bliższe art-popowi i oddalone od korzeni grupy – ugruntowały poważany status Leprous na scenie progresywnej.

Od premiery „The Congregation” każdy kolejny album Leprous regularnie gościł na listach najchętniej kupowanych płyt w wielu europejskich państwach (ostatnie „Aphelion” zajęło m.in. 11. lokatę w Finlandii i 22. w Niemczech), a samo „The Congregation” zostało nominowane do nagrody Spellemannprisen – norweskiego odpowiednika Grammy.

Dyskografia:

Pełne albumy:

Tall Poppy Syndrome, 2009
Bilateral, 2011
Coal, 2013
The Congregation, 2015
Malina, 2017
Pitfalls, 2019
Aphelion, 2021

Demo:

Silent Waters, 2004
Aeolia, 2006

Single:

From the Flame, 2017
Stuck, 2017
Illuminate, 2017
Golden Prayers, 2018
Angel, 2019
Below, 2019
Alleviate, 2019
Distant Bells, 2019
Castaway Angels, 2020
Running Low, 2021
The Silent Revelation, 2021

Live albumy:

Live at Rockefeller Music Hall, 2016
Live 2022, 2023